Wiem od dawna – te drogi wiodą na przystanek,każdą nową dnia porą, każdą porą wiem także, że nigdy chodzić nie przestanętorem nieczynnym – dołem, lub górą – wiaduktem,pod wiatę szklaną, między ściany z mgły i drogi prowadzą zawsze na przystanek,choćbym mijała kogoś z radością lub smutkiemotrząsnę się z emocji, muszę znaleźć spokój,bo wiem przecież, że nigdy chodzić nie przestanę,nawet we śnie i w półśnie, i w tej drzemce krótkiej,w moim skrytym przed światłem pod powieką oku,wszystkie drogi mnie wiodą na jeden przystanek –choćby kontury jego były już bladziutkie,choćbym zwolniła mocno tempo swoich kroków,to wiem dobrze, że nigdy chodzić nie przestanę,a idąc znajdę rymy do „smutkiem” i „krótkiej”albo do „kroków”, „oku”, „spokój” no i „mroku”.Wiem od dawna, że drogi wiodą na przystanek,i wiem także że nigdy chodzić nie przestanę.